ἀφαίρεσε τὴ νύχτα ἀπ᾿ τὰ μάτια σου – πῶς νὰ παλέψω μόνος με τοὺς δυό σας;

Κι εκεί που κάθεσαι αμέριμνη πάνω σε ένα τείχος και κουνάς παιδιάστικα τα πόδια σου πέρα δώθε έρχεται άλλο ένα παιδάκι σαν κι εσένα, σε αρπάζει και πέφτετε μαζί από το τείχος... Πότε θα προσγειωθείτε; Πάνω σε τι θα προσγειωθείτε; Θα επιβιώσετε από την πτώση; Άγνωστον. Ίσως και αδιάφορον.Ούτως ή άλλως, εσύ ήρθες για την μερέντα και όχι για να σου πω θεωρίες περί έρωτα και αγάπης. Καλή επιλογή δεν λέω. Όμως, τι να σου πω για την μερέντα, ε; Θες να σου πω για την χθεσινή μου μάχη ενάντια σε δύο μύγες, χοντρές και πονηρές, και πώς κατάφερα να διατηρήσω την αξιοπρέπειά της; Ή μήπως για τότε που η μερέντα βγήκε από το βαζάκι της και απλώθηκε με έναν περίεργο ερωτισμό στο πάτωμα; Αν και υποθέτω θα προτιμούσες να ακούσεις κάτι πιο μυστικιστικό, κάτι πιο απόκοσμο, κάτι με περιτύλιγμα την σοφία. Δεν σε κατηγορώ, τα θυμιατά και δυό κουβέντες βρώμικες ανακατεμένες με λίγο κρασί πουλάνε πάντα. Αλλά, ξέρεις κάτι; Φαντάσου μόνος σου τι απέγινε αυτή η βρωμιάρα η μερέντα εγώ πάω να παίξω με την νουτέλλα.

(*) Ο τίτλος της ανάρτησης είναι μικρό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου