Κρύο.

Αυτό που πονάει δεν είναι η μοναξιά. Αυτή συνηθίζεται.
Αυτό που πονάει είναι η αναμονή για αυτόν που δεν θα 'ρθει ποτέ.
Το πιο βασανιστικό είναι το μέτρημα. Μέτρημα μερών, ωρών, λεπτών και δευτερολέπτων.
Κι όμως, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να διακόψεις την προσμονή που νιώθεις,
έρχεται η ώρα να ουρλιάξεις
'Φτάνει πια! Δεν περιμένω άλλο! Ήρθε η ύστατη ώρα να προχωρήσω μπροστά, να ζήσω!'.
Εκείνη την ώρα πρέπει να πάρεις μια δύσκολη απόφαση να μείνεις σ'αυτά που ξέρεις ή να προχωρήσεις και, μάλλον, να ξαναπογοητευτείς;
Πόσες απογοητεύσεις μπορείς να αντέξεις όταν ακόμα και οι θεοί ξεπέφτουν μπροστά στα μάτια σου;
Ταλαντεύεσαι ανάμεσα στα ναι και στα όχι, στις πιθανότητες και στην αμφιβολία.
Τη μια στιγμή λες κάτι, την άλλη το ξελές.

Η μοναξιά μπορεί να τρελάνει. Πρόσεχε!